Kaolin.

Kaolin. Popularnymi napełniaczami stosowanymi do kauczuku są niektóre gatunki kaolinu. Są to materiały bardzo tanie, poprawiające własności kauczuku i nadające wyrobom sztywność. Niektóre z gatunków kaolinu nadają wyrobom dużą sztywność i twardość, inne zaś gatunki miękkie, nadają te własności w mniejszym stopniu. Ten drugi typ kaolinu stosuje się wtedy, gdy chcemy otrzymać wyrób niezbyt sztywny, ale silnie obciążony. Materiały otrzymane przy użyciu kaolinu miękkiego posiadają mniejszą odporność na ścieranie oraz, biorąc ogólnie, gorsze własności niż materiały otrzymane przy zastosowaniu kaolinu twardego. W r. 1947 w jednym z krajów zużyto do sporządzania mieszanek 166000 ton kaolinu. Pod względem chemicznym są to uwodnione krzemiany magnezu; są one bardzo odporne na działanie chemikaliów i z tego powodu znalazły szerokie zastosowanie. Dużą wadą materiałów otrzymywanych przy użyciu kaolinu jest ich mała odporność na rozdzieranie. Tlenek cynkowy. Do r. 1920 najważniejszym napełniaczem był tlenek cynkowy. Użycie tego napełniacza nie tylko dawało ładny biały produkt, który łatwo poddawał się wulkanizacji, lecz również polepszało własności gumy, a szczególnie nadawało jej większą wytrzymałość. Z chwilą wprowadzenia sadzy, tlenek cynkowy stracił na znaczeniu. Oprócz zalet posiadał on również pewne wady, z których największą był duży ciężar właściwy, wynoszący 5,6 oraz stosunkowo wysoka cena, co znacznie zwiększało koszty produkcji. Z tego względu, wówczas gdy zależało na otrzymaniu jasnego materiału, znacznie taniej kalkulowało się użycie kaolinu lub węglanu magnezowego; . do otrzymywania materiałów ciemnych najlepszym napełniaczem okazała się sadza. Obecnie tlenek cynkowy ma mniejsze znaczenie jako napełniacz, natomiast posiada duże znaczenie z innego względu. [podobne: sklep z lampami poznań , nomi elblag , sypialnia z fototapetą ]